कोण होती ही हॅना? ती कुठे राहायची? भली मोठी तिला उचलता येणार नाही एवढी मोठी बॅग घेऊन ती कुठे निघाली होती आणि का निघाली होती? काय होतं भरलेलं त्या सुटकेसमध्ये? ती अनाथ कशी झाली? तिचं पुढे काय झालं? आणि चेकोस्लोव्हाकियामधल्या मुलीची ३० च्या दशकातली ही सुटकेस टोकियोत कशी आली?
पाऊस असा वेड्यासारखा
मुसळधार बरसत होता
गाणाऱ्या झाडालाच
तो ताल जसा देत होता …
अल्लडशी ही दुपार बोले
चल झेलू पावसाचे झेले
पावसाच्या धारा हातांवर झेलत तू खिडकीत उभी राहतेस
आणि आजूबाजूचं जग विसरून खोल खोल आत बुडत जातेस..
तुझं आणि पाण्याचं असं नातं
माझ्या आणि तुझ्या नात्याहूनही अधिक प्रवाही
अधिक गहिरं…
का बरं ?
ज्या देशात तत्वज्ञान सुद्धा “गीतेचं” रूप घेऊन येतं तिथे हा प्रश्न कोणाला पडू नये खरं तर.
स्वतःला सांगा कि, जर या परिस्थितीतून यशस्वी होण्याची क्षमता या आख्ख्या जगात जर कोणाकडे आहे तर ती माझ्याकडेच आहे.
But what is more attractive than that
is the confidence and compassion in your eyes,
the kindness and modesty in your words…
गरिबाला लाज सुद्धा परवडू नये हि माणुसकीची केवढी मोठी हार आहे.”तीस कोटी दैवतांच्या की दयेचे हे मढे !” हो! तेच असावे हे! कुसुमाग्रज फक्त थर्मामीटर दाखवतात आणि ताप आपल्याला चढतो.
मी तिसरीत होते आणि माझा भाऊराया पहिलीत होता. तो खूप हट्टी आणि आडदांड होता. त्याने बाबांकडे सायकलीसाठी हट्ट केला. शेवटी बाबानी त्याला लहान मुलांसाठी असते तशी सायकल आणून दिली आणि त्याला सांगितलं, कि ताईलासुद्धा सायकल चालवायला द्यायची.
डॉक्टर येऊन मला विचारायचे, “कशी आहेस?” “एकदम झकास”- इति मी! (सवयीने. अर्थातच!) “एवढी झकास आहेस तर हॉस्पिटलमध्ये काय करतेयस. घरी जा ना.”- इति डॉक्टर.
You must be logged in to post a comment.